Vandaag was ik weer aan de beurt. Op de school van mijn zoontjes een uurtje toezicht houden op ongeveer 240 spelende kinderen tijdens hun ‘overblijf’.
Het continurooster heeft als voordeel dat de kinderen van 8.15 tot 14.30 op school zitten en als nadeel dat ik continu pleinwacht heb. Nee, gekheid, dat is niet waar. Jaarlijks heb je per kind maximaal 3x pleinwacht. Dit kun je ‘afkopen’ door € 100 per kind te deponeren in de schoolkas. Maar veel leuker is het om je eigen kroost en hun vriendjes en vriendinnetjes in hun dagelijkse, veilige omgeving te zien spelen, dollen, lachen en ruziën.
Zoals gezegd heb je dus een uurtje pleinwacht. Eerst komen de kleuters naar buiten en persoonlijk vind ik die het leukst. Ik heb thuis nog zo’n kleuter rondlopen, dus het meerendeel van het rondrennende grut ken ik en zij mij. Dat levert hele eenvoudige en leuke conversaties op. Ik vraag vriendjes van zoons bijvoorbeeld naar het weekend of naar het verloop van een voetbalwedstrijd. Meestal is er dan eerst even de verbazing, dan een glimlach gevolgd door een heel zacht ‘goehoed’. Ik knipoog en loop door.
Dan bestormen de kinderen van groep 3, 4 en 8 het plein. Links en rechts schieten de kinderen je voorbij. Een enkeling geeft je nog een blik van herkenning, maar alleen mijn eigen zoon komt echt even gedag zeggen. Een knuffel en een kus. En weg is hij, doerakken met z’n maatjes.
Ik beschuldig mijn kinderen er wel eens van dat ze bepaalde voorwerpen in huis niet gebruiken waarvoor ze bestemd zijn. Vaak denk ik daar achteraf anders over en prijs ik mij gelukkig met twee hele creatieve kinderen. Zo ook de kinderen die ik op het grote schoolplein een soort ‘tennis-hockey’ zie spelen. Met iets te groot uitgevallen kunststof tafeltennisbatjes moet er een balletje, dat over de grond rolt, in een goaltje geslagen worden. Dit goaltje is gemaakt van 2 grote ‘4-op-een-rij’ stenen. En alsof dat nog niet creatief genoeg is, zijn er niet 2 maar 3 goals, opgesteld in een driehoek. Kennelijk heel normaal en uiterst vermakelijk.
Eenmaal terug op het kleine plein krijg ik het aanbod een zandtaartje mee te eten, want Olivia is jarig. Ze is 5 geworden en heeft een Furby voor d’r verjaardag gekregen. Ken je die? Dat is een heel lelijk pluche fantasiedier (een kruising tussen een hamster, een kat en een vleermuis) die volgens wikipedia de staatsveiligheid in gevaar kan brengen.
Enfin, ik eet alles netjes op en ga dan door naar een ander hoekje van het plein om te zien wat daar gebeurd is. Niets bijzonders vertelt Lotte, haar paard (Sara!) is over d’r tuigje gestruikeld toen ze in galop ging. Ik raap Sara op, het gaat goed, en ze vervolgt al galopperend haar weg. Dan is het al weer tijd om naar binnen te gaan en een boterham te eten. Dag. High Five. Tot snel. Mag ik vanmiddag bij jullie spelen? Boks. Doei, jij met je dikke billen!
Pleinwacht afkopen? Voor geen goud. Volgende keer sta ik er weer.
Leave A Reply